زبیر که همیشه نامش با نام طلحه همراه است ، در ظاهر همیشه یکی از یاری گران دین خدا به شمار می آمد ؛ ولی وقتی که در آزمایشی سخت قرار گرفت شکست سختی خورد و در صف دشمنان آقا امام علی علیه السلام و در کنار خوارج نهروان قرار گرفت...
هر چند در آخرین لحظات از خوارج کناره گرفت اما لشکر حق را نیز یاری نکرد.
حدیثی قریب به این مضامین از امام معصوم علیه السلام شنیدم که ایشان فرموده بودند: « زبیر همواره یکی از ما اهل بیت (علیهم السلام) بود ، تا اینکه پسر شومش به دنیا آمد و ...»
همین حکایت در مورد آقای منتظری هم اتفاق افتاد ؛ او که در اوایل انقلاب در صف اول یاران نظام قرار می گرفت ، تحت تآثیر گرایشات پسرش ( که به سوی گروهک مجاهدین خلق تمایل داشت ) قرار گرفت و از سوی ملت و نظام طرد شد.
او هر چند در محله و زادگاه خود به ظاهر اسم و رسمی داشت اما در واقع او برای شیعیان یک مرده به حساب می آمد ...
تا زمانی که فتنه ی شوم موسوی متولد شد ...
در این زمان دختران و پسران بی قید و بند و مشتریان پارتی های شبانه ، لباس سبز پوشیدند و به خیابان ها آمدند تا آبروی کشور ایران را در میان جهانیان به زمین بریزند و دشمنان بشر را شاد کنند.
کسانی که تا پیش از این به آقای منتظری (به خاطر عبا و امامه اش) فحش می دادند ، به دعوت صدای آمریکا لبیک گفتند و به خاطر شهوت قدرت طلبی اصلاح طلبان عکس منتظری را در دست گرفتند تا به نائب امام زمان علیه السلام و عجل الله تعالی فرجه ناسزا بگویند.
هر چند در بیانیه ها و استفتائات منتظری در طول این مدت شک هست (به خاطر وضعیت جسمی ایشان) ، ولی به هر حال اجل او هم رسید تا او را از خواب بیدار کند. ( مردم در خوابند ، وفتی که مردند هوشیار می شوند).
از قضا شب اول قبر آقای منتظری ، شب یلدا بود تا در طولانی ترین شب سال مهمان نکیر و منکر باشد !
خدا به کسی ظلم نمی کند...
